۱۳۹۹/۹/۱۳، ۰۸:۵۸ صبح
اشخاصی هستند كه هرگز ما را نخواهند بخشید و آنها معمولاً اعضای خانواده خودمان هستند. هرقدر كه خواهان
بخشش آنها باشیم این حقیقت ساده وجود داردكه مادام كه خودشان آماده نباشند ما را نخواهند بخشید. زندگی با این امر
میتواند بسیار دشوار باشد. اشتیاق ما برای درست كردن مسائل میتواند آنقدر قدرتمند باشد که چیزها را از طریق رها
نكردن بدتر كنیم و اجازه ندهیم كه آنها در زمان خودشان التیام یابند. یكی از اعضا مشاركت می كرد كه بعد از 21
سال از جبران خسارت اولیه اش، دخترش بالاخره اعلام كرد كه او را بخشیده است. "كارخداست كه در تمام آن سالها
نمی دانستم كه او هنوز دارد با آن مسئله دست وپنجه نرم می كند چون اگر می دانستم آنرا رها نمی كردم و نمی دانم آیا
هرگز با یکدیگر به مقصد می رسیدیم یا نه". "هرآنچه نیاز است به اشخاصی كه به آنها خسارت زده ایم بگوئیم،
می دانیم عمیق ترین جبران خسارتی كه می كنیم این است كه تغییر كنیم. در حالیكه خود می توانیم عمق تغییر را را در
زندگی مان احساس كنیم، برای كسانی كه در سالها ی اعتیادمان با ما در کشمکش بوده اند؛ ممکن است زمان درازی
طول بكشد تا آنرا باور یا به آن اعتماد كنند. ممكن است این اعتماد برای خودمان هم دشوار باشد. ما نیز همین تردید
را پنهان می كنیم كه آیا تغییرات بوجودآمده ماندگار هستند یا نه و وقتی كه دیگران باور نمی كنند ما عوض شده ایم؛ ما
خودمان نیز می توانیم همراه آنها در همین دام گرفتار شویم. داشتن اشخاصی كه ما و به بهبودی مان را باور دارند
می تواند برای گذر از این مرحله حیاتی باشد، مخصوصا وقتی چنین دورانی طولانی میشوند. پاداش چنین چیزی
می تواند یك خویشتن پذیری عمیق باشد: ما خودمان را می بخشیم، دیگران را می بخشیم و به صلح دست میابیم -
صرفنظر از اینكه دیگران ممكن است چه فكری بكنند، چه احساسی داشته باشند و چه چیزی بگویند. یك عضو
می گوید: "من دیگرآن كسی كه بوده ام، نیستم و مهم نیست که دیگران با من هم عقیده نباشند. آن دروغ قدیمی که من
تغییر نخواهم نمود, چیزی جز دروغ نیست"
بخشش آنها باشیم این حقیقت ساده وجود داردكه مادام كه خودشان آماده نباشند ما را نخواهند بخشید. زندگی با این امر
میتواند بسیار دشوار باشد. اشتیاق ما برای درست كردن مسائل میتواند آنقدر قدرتمند باشد که چیزها را از طریق رها
نكردن بدتر كنیم و اجازه ندهیم كه آنها در زمان خودشان التیام یابند. یكی از اعضا مشاركت می كرد كه بعد از 21
سال از جبران خسارت اولیه اش، دخترش بالاخره اعلام كرد كه او را بخشیده است. "كارخداست كه در تمام آن سالها
نمی دانستم كه او هنوز دارد با آن مسئله دست وپنجه نرم می كند چون اگر می دانستم آنرا رها نمی كردم و نمی دانم آیا
هرگز با یکدیگر به مقصد می رسیدیم یا نه". "هرآنچه نیاز است به اشخاصی كه به آنها خسارت زده ایم بگوئیم،
می دانیم عمیق ترین جبران خسارتی كه می كنیم این است كه تغییر كنیم. در حالیكه خود می توانیم عمق تغییر را را در
زندگی مان احساس كنیم، برای كسانی كه در سالها ی اعتیادمان با ما در کشمکش بوده اند؛ ممکن است زمان درازی
طول بكشد تا آنرا باور یا به آن اعتماد كنند. ممكن است این اعتماد برای خودمان هم دشوار باشد. ما نیز همین تردید
را پنهان می كنیم كه آیا تغییرات بوجودآمده ماندگار هستند یا نه و وقتی كه دیگران باور نمی كنند ما عوض شده ایم؛ ما
خودمان نیز می توانیم همراه آنها در همین دام گرفتار شویم. داشتن اشخاصی كه ما و به بهبودی مان را باور دارند
می تواند برای گذر از این مرحله حیاتی باشد، مخصوصا وقتی چنین دورانی طولانی میشوند. پاداش چنین چیزی
می تواند یك خویشتن پذیری عمیق باشد: ما خودمان را می بخشیم، دیگران را می بخشیم و به صلح دست میابیم -
صرفنظر از اینكه دیگران ممكن است چه فكری بكنند، چه احساسی داشته باشند و چه چیزی بگویند. یك عضو
می گوید: "من دیگرآن كسی كه بوده ام، نیستم و مهم نیست که دیگران با من هم عقیده نباشند. آن دروغ قدیمی که من
تغییر نخواهم نمود, چیزی جز دروغ نیست"
