۱۳۹۹/۵/۲، ۰۹:۱۹ عصر
هر چیز و هر کسی که باعث ایجاد رعب و وحشت در وجودم بشه برای من ترسناک است و نظر شخصی من اینه که ترس منطقی و غیر منطقی نداریم.
نقطه مقابل ترس ایمان هست که در من ضعیف بود.
من از خدا نمی ترسیدم چون غرق گناه بودم ولی از بندگان خدا می ترسیدم چون نقاب پارسایی به چهره داشتم.
من از مرگ نمی ترسیدم اگه می ترسیدم خودم رو دوست داشتم و با مصرف موادمخدر دچار مرگ تدریجی نمی شدم.
بلکه از ادامه حیات می ترسیدم که تن به مسئولیت پذیری نمی دادم.
من از تاریکی نمی ترسیدم چون در زراد خانه وجودم خودم رو حبس کرده بودم.
ولی از روشنایی ها ترس داشتم.
از شکست ترس نداشتم چون احتیاط نمی کردم.
از موفقیت ترس داشتم که مشورت نمی کردم.
از لغزش نمی ترسیدم چون لغزش کردم و مدتی در لغزش بودم.
از بهبودی می ترسیدم که قدم کار نکردم.
من از خسارت زدن نمی ترسیدم اگه اینطور بود خسارت نمی زدم.
ولی از جبران خسارت می ترسم.
من از انکار ترسی ندارم چون اگه می ترسیدم پشت چهره های قلابی مخفی نمی شدم.
من از اقرار می ترسم.
هدف قدم و چهار و پنج اینه که ترسهای من به ایمان مبدل بشه.
این اتفاق هم ممکن نیست جز با تمرین اصول دقت و صداقت و شهامت.
نقطه مقابل ترس ایمان هست که در من ضعیف بود.
من از خدا نمی ترسیدم چون غرق گناه بودم ولی از بندگان خدا می ترسیدم چون نقاب پارسایی به چهره داشتم.
من از مرگ نمی ترسیدم اگه می ترسیدم خودم رو دوست داشتم و با مصرف موادمخدر دچار مرگ تدریجی نمی شدم.
بلکه از ادامه حیات می ترسیدم که تن به مسئولیت پذیری نمی دادم.
من از تاریکی نمی ترسیدم چون در زراد خانه وجودم خودم رو حبس کرده بودم.
ولی از روشنایی ها ترس داشتم.
از شکست ترس نداشتم چون احتیاط نمی کردم.
از موفقیت ترس داشتم که مشورت نمی کردم.
از لغزش نمی ترسیدم چون لغزش کردم و مدتی در لغزش بودم.
از بهبودی می ترسیدم که قدم کار نکردم.
من از خسارت زدن نمی ترسیدم اگه اینطور بود خسارت نمی زدم.
ولی از جبران خسارت می ترسم.
من از انکار ترسی ندارم چون اگه می ترسیدم پشت چهره های قلابی مخفی نمی شدم.
من از اقرار می ترسم.
هدف قدم و چهار و پنج اینه که ترسهای من به ایمان مبدل بشه.
این اتفاق هم ممکن نیست جز با تمرین اصول دقت و صداقت و شهامت.
