۱۴۰۰/۷/۲۰، ۰۸:۵۷ عصر
حوریا‌معتاد ___اگر خواهان آن هستیم که برنامه بهبودی NA روشی برای زندگی باشد باید این برنامه را درک کنیم و آن را مال خود دانیم.
سالهااز تمایل براساس اجباری که نسبت به حضور در مکانی ناشناخته
داشتم میگذرد،با دنیایی از ناباوری ،ناامیدی،درد،ورشکستگی روحی و...وارد NA که هیچ گونه شناختی در موردش نداشتم شدم،در بین جمعیتی که تصورم بر این بود تنها مشکل زندگی من بوده،هستند وخواهند بود قرار گرفتم.*
با دنیایی از اما و اگرها به دنبال دلیلی برای رفتن وبرگشت به عاقبت تلخم میگشتم اما نیافتم.چیزهایی که از طرف این جمعیت شاهد بودم،عشق،مهربانی،احساس همدردی،همسانی و...بود.تصور من در مورد این جمعیت اشتباه بود اینجاراهی برای زندگی جدید بود، اینجا خوده زندگی بود. افکار وباورهای من نسبت به این برنامه تغییر کرد حس امید در درون من رشد کرد وتصمیم من به عضویت در جایی که باید باشم قطعی شد.
*ابتدا به دنبال کسی بودم که من را سفارش کند به دوستانی که اینجا بودند که هوایم رابیشتر داشته باشند به دنبال روشی برای پرداخت شهریه در این مکان میگشتم اما فهمیدم بهای خودم را جهت عضویتم پرداخت کرده ام (گذشته ام و تمایلی که نسبت به قطع مصرف داشتم تنها لازمه برای عضویتم بود.)
تنها چیزی که برای این مکان اهمیت داشت این بود که در مورد مشکلم چه بکنم واین برنامه چطور می تواند به من کمک کند.
از آن روز اول که بادرد وتنها چیزی که توزندگیم برایم باقی مانده بود(بیماری اعتیاد) تا به امروز که با خودم،دیگران وخداوندم در صلح وآرامش هستم سالها میگذرد با وجود تمام موانع احساسات بحرانها به این نتیجه رسیدم که در بهبودی پایان تلخی وجود ندارد فهمیدم که بهبودی به صورت اتوماتیک وخودکار برای من رقم نمی خوردونیاز به تلاش وکوشش دارد وبرای شروع زندگی جدیدم باید طالب آنچه که این برنامه دارد باشم تاموفق باشم.
من روزانه
پاکی وبهبودی خودم را مدیون برنامه، راهنمـــام،تک تک دوستانم، وخدمتگزاران عزیزی هستم که قبل از من با خودگذشتگی هاشون زمانی که در اعتیاد فعال بودم این پیام را به من رساند.
منم هم درتلاشم وظیفه ای که امروز به دوش دارم و درراستای کمک یک معتاد به معتاد دیگر را به نحو احسن انجام دهم.
سالهااز تمایل براساس اجباری که نسبت به حضور در مکانی ناشناخته
داشتم میگذرد،با دنیایی از ناباوری ،ناامیدی،درد،ورشکستگی روحی و...وارد NA که هیچ گونه شناختی در موردش نداشتم شدم،در بین جمعیتی که تصورم بر این بود تنها مشکل زندگی من بوده،هستند وخواهند بود قرار گرفتم.*
با دنیایی از اما و اگرها به دنبال دلیلی برای رفتن وبرگشت به عاقبت تلخم میگشتم اما نیافتم.چیزهایی که از طرف این جمعیت شاهد بودم،عشق،مهربانی،احساس همدردی،همسانی و...بود.تصور من در مورد این جمعیت اشتباه بود اینجاراهی برای زندگی جدید بود، اینجا خوده زندگی بود. افکار وباورهای من نسبت به این برنامه تغییر کرد حس امید در درون من رشد کرد وتصمیم من به عضویت در جایی که باید باشم قطعی شد.
*ابتدا به دنبال کسی بودم که من را سفارش کند به دوستانی که اینجا بودند که هوایم رابیشتر داشته باشند به دنبال روشی برای پرداخت شهریه در این مکان میگشتم اما فهمیدم بهای خودم را جهت عضویتم پرداخت کرده ام (گذشته ام و تمایلی که نسبت به قطع مصرف داشتم تنها لازمه برای عضویتم بود.)
تنها چیزی که برای این مکان اهمیت داشت این بود که در مورد مشکلم چه بکنم واین برنامه چطور می تواند به من کمک کند.
از آن روز اول که بادرد وتنها چیزی که توزندگیم برایم باقی مانده بود(بیماری اعتیاد) تا به امروز که با خودم،دیگران وخداوندم در صلح وآرامش هستم سالها میگذرد با وجود تمام موانع احساسات بحرانها به این نتیجه رسیدم که در بهبودی پایان تلخی وجود ندارد فهمیدم که بهبودی به صورت اتوماتیک وخودکار برای من رقم نمی خوردونیاز به تلاش وکوشش دارد وبرای شروع زندگی جدیدم باید طالب آنچه که این برنامه دارد باشم تاموفق باشم.
من روزانه
پاکی وبهبودی خودم را مدیون برنامه، راهنمـــام،تک تک دوستانم، وخدمتگزاران عزیزی هستم که قبل از من با خودگذشتگی هاشون زمانی که در اعتیاد فعال بودم این پیام را به من رساند.
منم هم درتلاشم وظیفه ای که امروز به دوش دارم و درراستای کمک یک معتاد به معتاد دیگر را به نحو احسن انجام دهم.
