۱۴۰۰/۱۲/۲۸، ۰۲:۵۰ عصر
برای برخی از ما که زندگی مان را با رضایت در NA دنبال می کنیم همه چیز مطلوب است. برای برخی دیگر, ایجاد همان صمیمیت و مصاحبتی که در بهبودی یادگرفته ایم, در بیرون از جلسات, برایمان چال ش هیجان آمیزی را فراهم می کند. ممکن است نوع خاصی ارتباط را در انجمن و انواع دیگری از آن را درجاهای دیگر با – خانواده هایمان, جامعۀ مذهبی, همکاران و یا همسایگان مان تجربه کنیم. ما از اینکه بخشی از هویت مان را با یک گروه و بخشی دیگر را با گروهی دیگر می بینیم, احساس راحتی می کنیم. هریک از ما ترکیبی را که فقط برای امروز, برایمان کار می کند میابیم. برای اکثر ما, خویشتن پذیری بدین معنی است که تعادلی را بین بهبودی و زندگی مان بیرون از NA , پیدا کنیم. اوقاتی را تجربه خواهیم نمود که طی آن نمی توانیم تا حدی که دوست داریم در میان انجمن باشیم. سپس متوجه تأثیر این غیبت را در بهبودی مان می گردیم. ممکن است حتی تفاوت آن را در احساسی که پس از بازگشت به انجمن به ما دست می دهد, تشخیص دهیم. وقتی آنطور که باید و شاید به انجمن وصل نیستیم, می توانیم احساس بیگانگی کنیم. دیگران ازما سؤال می کنند کجا بوده ایم و این باعث ناراحتی مان می گردد. زمانی که شروع می کنیم به عصبانی بودن در جلسات بدلیل اینکه دیگران آنطور که می خواهیم با ما رفتار نمی کنند, در معرض یک خطرجدی قرار گرفته ایم. اگر از ابزار این برنامه درست استفاده نکنیم آنها تبدیل به سلاحی خطرناک خواهند شد. تحت این شرایط حتی کارکرد قدمها نیز می تواند فرصتی باشد تا دررابطه با عیوب مان , به خودمان آزار برسانیم. بعضی از اعضا می گویند نقائص مان سیستم دفاعی ما برای بقایمان می باشند که اثر خود را ازدست داده اند. به همین ترتیب برخی اوقات بهترین ابزارمان از بدترین نقائص مان نشأت می گیرند. دربهبودی, بین "خود مشغولی" و "فعالیت شدید روی بهبودی مان" پس و پیش می رویم و به تدریج تعادلی مابین این دو پیدا می کنیم. با تمرین مستمر زمان بیشتری را نزدیک به نقطۀ میانی این دو منتهی علیه, سر می کنیم
