۱۴۰۱/۱۰/۲۶، ۰۹:۵۲ صبح
من وقتی روشن بینی داشته باشم ، زمانی در جمعی قرار گرفتم مثل گذشته شروع نمی کنم افکارم را به آنها القاء کنم ، قبول می کنم فکر من هم کامل نیست . چون همین افکار توانسته زندگیم را غیر قابل اداره کند .
وقتی افکارم را برای خوب گوش کردن باز می کنم و بدون غرض و خودخواهی فکر می کنم و در نهایت در مورد موضوع صحبت کرده و نظرم را می گویم یعنی اصل روشن بینی را در این سنت به کار میگیرم .
وقتی در جلسات اداری موضوعی به بحث کشیده می شود و شاید تازه وارد ، معنی و مفهوم موضوع را درک نکند من با مشارکت بصورت ساده موضوع را باز می کنم تا یک تازه وارد هم راحت تر تصمیم بگیرد . و با مشارکت های سمت و سو دار با کینه و قرض با منیت با خود خواهی با تیراندازی به یک نفر یا موضوع خاص ، تازه وارد را از اصول و انجمن فراری نمی دهم .
وقتی با وجدان آگاه و بدون در نظر گرفتن خواست شخصی ، با نیاز و نظر جمعی حرکت می کنم نیاز کسانی که در جلسه حضور ندارد هم در نظر گرفته می شود .
من کلاً آدم روزهای سخت نبوده ام و همیشه در سختی ها جا زده ام ولی فقط زمانی می توانم بگویم شهامتم را در تمام زمان های سخت زندگی پیدا کرده ام که نیروهای برتر که نهایتاً همان خداوند است را وارد زندگیم کنم . آن زمان پرسش سوالات سخت در جلسات اداری هم آسان خواهد شد .