امتیاز موضوع:
امتیاز موضوع:
  • 0 رأی - میانگین امتیازات: 0
  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
گمنامی
#1
گمنامی
اعتیادمان دیگر ما را از بقیه جدا نمی کند اما تصمیم گیری درمورد آشکارنمودن عضویت مان درNA , باید با احتیاط انجام گیرد . برخی اوقات ما می توانیم گمنامی خود را بیش از حد دست کم گرفته و سهل انگارباشیم. یک سوم نام انجمن مان بدون دلیل "گمنام" تعیین نشده است . هنوز هم معتاد بودن نوعی ننگ محسوب می شود و اقرار به معتاد بودن می تواند عواقبی به همراه داشته باشد. درعین حال بکارگیری احتیاط صرفأ به دلیل گمنامی توصیه نمی شود .
سنت دوازدهم می گوید گمنامی یکی از اصول روحانی مان است. گمنام بودن در NA بدین معنی است که ما واقعأ می توانیم با ازخود گذشتگی خدمت کنیم و برای کمک به دیگران, خواستار کسب اعتبار و یا تأیید نبوده و نیازی بدان نداریم .ما به دیگران کمک می کنیم تا زندگی خودمان را نجات دهیم. ترحم دیگران نسبت به بیماری مان, هیچ منفعتیبرایمان ندارد و بهایی که نهایتأ دراین رابطه پرداخت می کنیم, گزاف خواهد بود. درجلسات ما با یکدیگر برابریم وبیرون از جلسات با همکاران و همکلاسی ها و دیگران نیز برابریم.

قبل از اینکه واقعیت معتادبودنمان را با کسی مشارکت کنیم, انگیزه هایمان را بازبینی نموده و درمیابیم هروقت که بخواهیم حقایق مهمی را درمورد خود برملا کنیم ,باید ازخود سؤال کنیم آیا این خط مشی مناسبی خواهد بود یا خیر؟.
چند لحظه دعا کردن و نیات خود را بازبینی نمودن ما را رها می سازد تا از تجارب مان به عنوان ابزار و نه به عنوان سلاح استفاده کنیم. درنظر می گیریم که آیا نیت مان جلب توجه و خود را مهم جلوه دادن و یا رفتارمان را توجیه نمودن است, یا اینکه با استفاده از تجاربمان قادر به راهنمایی کسی خواهیم بود. شاید با شکستن گمنامی مان به کسی اجازه دهیم تا ما را بهتر بشناسد و بتواند درآینده با ما احساس همدردی کند. ما همچنین می خواهیم حدومرز خود را نیز درنظر داشته باشیم. آیا شخصی که می خواهیم با او مشارکت کنیم قابل اطمینان می باشد؟ آیا با مشارکت خودمان گمنامی شخصی دیگری را به خطر میاندازیم. آیا با مشارکت نکردن راجع به خودمان, برای رابطه مان محدودیت ایجاد می کنیم یا از آن حفاظت می کنیم؟ آیا اقدامات مان از محدودیت های سنت یازدهم فراتر می روند؟ چه در داخل جلسات و چه در بیرون از آن, ما چیزهای ارزشمندی برای مشارکت کردن داریم که به خودمان تعلق دارند و ما برای درمیان گذاشتن آنها حق انتخاب داریم.
پاسخ
#2
با وجود این, شرایطی نیز وجود دارند که شکستن گمنامی مان در آن بدون مانع می باشد و البته بعضی اوقات بدون –
اینکه عملی از ما سرزده باشد, گمنامی مان شکسته می شود. تحت چنین شرایطی ما حق انتخاب داریم نوع واکنش
خودمان را تعیین کنیم. یکی از اعضا تجربۀ خود را اینطور مشارکت کرد: " درمحل کارم عضویتم را در NA مخفی
نگاه داشته بودم اما رقیب کاری ام کسی را می شناخت که مرا درجلسات انجمن دیده بود. آن عضو انجمن گمنامی ام
را شکسته بود و رقیبم نیز همین کار را نزد دیگر همکارانم انجام داده بود. این مرا خیلی ترساند اما دست آخر, هیچ
اتفاقی نیافتاد. اکنون من آزادم که خودم باشم و دیگر مجبور نیستم چیزی را پنهان کنم". شاید احساس اینکه گمنامی
خود را به عنوان یک راز حمل می کنیم, برایمان ناراحت کننده و حتی ترسناک باشد. پنهان نشدن بدین معنی است که
می توانیم خودمان باشیم و درضمن آزادیم پیام انجمن را تحت شرایط مناسب, حمل کنیم.
پاسخ
#3
==وقتی درجلسات به اشخاصی که می شناسیم و همکاران خود بر می خوریم, بهتر است که گمنامی یکدیگر را حفظ کنیم.شاید ما در مشارکت نمودن عضویت مان در NA احساس راحتی کنیم اما این دلیل نمی شود که طرف مقابل مان نیزهمین احساس را داشته باشد. بخشی از آن آزادی که دراختیار یکدیگر قرار می دهیم, فرصت تجربۀ عضویت درانجمن, به راه و روش خودمان است. همانطور که ما تمایل یکدیگر را به قطع مصرف, مورد قضاوت قرار نمی دهیم نمی توانیم تعهد و یا مرغوبیت عضویت یک شخص را در تمایل او به شناخته شدن به عنوان یک عضو, معیار قرار داده و قضاوت کنیم. آموختن اینکه چگونه با کیاست و به جای خود گمنامی خود را بشکنیم, حائز اهمیت است. شاید ماتنها معتاد درحال بهبودی باشیم که یک شخص بخصوص با آن سروکاردارد.

(پاک زیستن)
پاسخ
 سپاس شده توسط حـمـیـد ، آریا داریوش


پرش به انجمن:


کاربرانِ درحال بازدید از این موضوع: 1 مهمان