۱۳۹۹/۵/۲۱، ۰۵:۲۲ عصر
با سلام
اعتراض یعنی اعلام مخالفت ولی توهین یعنی اهانت.
وقتی به من اعتراضی میشود و من مسئولیت آنرا نمیپذیرم یعنی توهین تلقی کردم.یکی از ابزارهای فرار من اینستکه هر اعتراضی را توهین تلقی کنم و سلیته بازی در بیاورم
من متوجه شدم اگر در جمع به من اعتراض کنند واکنشهای من افراطی تر از زمانیست که در خلوت به من اعتراض میکنند.گاهی هم کسی را که دوستش دارم به اعتراضش گوش میدهم.
هر زمان کسی اعتراضی به من میکند او به من توهین نمیکند بلکه مت توهین به شعور و شخصیتم را خودم در ذهنم بوجود میاورم چون توان رویارویی با احساسات حاصله از انتقاد و اعتراض را ندارم.هنگام اعتراض و انتقاد بهتر است کمی سکوت کنم و به پیام آن توجه کنم اعتراض میتواند سازنده باشد اگر من نسبت به آن واکنش افراطی نشان ندهم و حالت تدافعی نگیرم.از زاویه بهتری هم میتوان به اعتراض نگاه کرد مثلا آیا کار من نیاز به اصلاح دارد؟آیا حق کسی را ضایع میکنم؟
وقتی نگاهم از بالا به پایین میشود اعتراض را توهین تلقی میکنم چون بیشتر با شخصیت خود ساخته ذهنی ام زندگی میکنم تا شخصیت واقعیم.
اعتراض یعنی اعلام مخالفت ولی توهین یعنی اهانت.
وقتی به من اعتراضی میشود و من مسئولیت آنرا نمیپذیرم یعنی توهین تلقی کردم.یکی از ابزارهای فرار من اینستکه هر اعتراضی را توهین تلقی کنم و سلیته بازی در بیاورم
من متوجه شدم اگر در جمع به من اعتراض کنند واکنشهای من افراطی تر از زمانیست که در خلوت به من اعتراض میکنند.گاهی هم کسی را که دوستش دارم به اعتراضش گوش میدهم.
هر زمان کسی اعتراضی به من میکند او به من توهین نمیکند بلکه مت توهین به شعور و شخصیتم را خودم در ذهنم بوجود میاورم چون توان رویارویی با احساسات حاصله از انتقاد و اعتراض را ندارم.هنگام اعتراض و انتقاد بهتر است کمی سکوت کنم و به پیام آن توجه کنم اعتراض میتواند سازنده باشد اگر من نسبت به آن واکنش افراطی نشان ندهم و حالت تدافعی نگیرم.از زاویه بهتری هم میتوان به اعتراض نگاه کرد مثلا آیا کار من نیاز به اصلاح دارد؟آیا حق کسی را ضایع میکنم؟
وقتی نگاهم از بالا به پایین میشود اعتراض را توهین تلقی میکنم چون بیشتر با شخصیت خود ساخته ذهنی ام زندگی میکنم تا شخصیت واقعیم.
