۱۳۹۹/۵/۲۸، ۰۷:۱۹ عصر
با سلام
تجربه شخصی!!!!در مورد این سوال برای من موضوع پذیرش اعتیادم کمی متفاوت است در کلام میگویم ابعاد اعتیادم را پذیرفته ام اما بهبودی در رفتارم دیده نمیشود صادقانه هنوز با بعضی از ابعاد اعتیادم خوب آشنا نشدم یا هنوز با آنها روبرو نشدم و در شریط عود بیماریم رفتارهای عجیب از خودم نشان میدهم مثلا فکر میکنم چون پاک شدم باید همه چیز اوکی باشد ولی گاهی ترکشهای اعتیادم سالها بعد به من میخورد یا مثلا ممکن است باید تا آخر عمر از بعضی کارها پرهیز کنم.
پذیرفتن ابعاد کامل اعتیاد به یکباره کار آسانی نیست.
مثلا آیا پذیرفته ام که در برابر بعضی چیزها خیلی زود وسوسه میشوم و کنترل رفتارم را از دست میدهم؟
از خودم بپرسم اگه میگم اعتیادم رو پذیرفتم آیا تسلیم در رفتارم دیده میشود؟آیا با راهنمایم صادقم؟آیا بطور مرتب جلسه میروم؟خدمت میکنم؟قدم کار میکنم؟رنجشهایم را تراز میگیرم؟به تازه واردین شماره میدهم؟شماره میگیرم؟ ماسک میزنم؟وقتی در خلوت خودم به این سوالات جواب میدهم میتوانم به خودم بگویم آیا اعتیادم را پذیرفتم یا نه.
گاهی هم آنقدر روی پذیرفتن شعار و مانور میدهم که تَوَهُم میدانم و میتوانم به سراغم میاید و از بهبودیم مراقبت نمیکنم و به دردسر می افتم.
من با پذیرفتن اینکه یک معتاد هستم و بیماری اعتیاد بخشی از وجود من است مشکلی ندارم و آنرا پذیرفتم اما با مسئولیت بعد پذیرش گاهی به مشکل میخورم.
من مسئول بیماری خودم نیستم و شاید بعضی از ابعاد اعتیادم را هیچوقت نتوانم بپذیرم مثلا چرا احساسات و افکار بد دارم چرا وقتی همه چیز خوب است من خوب نیستم یا کجا چگونه و چه زمانی بیماریم عود میکند؟؟ اما مسئولیت رفتار ناشی از اعتیادم با خود من است نه با کس دیگری یا خداوند.
من وقتی از درون میپذیرم تا حدود زیادی اعتیادم متوقف میشود.
تجربه شخصی!!!!در مورد این سوال برای من موضوع پذیرش اعتیادم کمی متفاوت است در کلام میگویم ابعاد اعتیادم را پذیرفته ام اما بهبودی در رفتارم دیده نمیشود صادقانه هنوز با بعضی از ابعاد اعتیادم خوب آشنا نشدم یا هنوز با آنها روبرو نشدم و در شریط عود بیماریم رفتارهای عجیب از خودم نشان میدهم مثلا فکر میکنم چون پاک شدم باید همه چیز اوکی باشد ولی گاهی ترکشهای اعتیادم سالها بعد به من میخورد یا مثلا ممکن است باید تا آخر عمر از بعضی کارها پرهیز کنم.
پذیرفتن ابعاد کامل اعتیاد به یکباره کار آسانی نیست.
مثلا آیا پذیرفته ام که در برابر بعضی چیزها خیلی زود وسوسه میشوم و کنترل رفتارم را از دست میدهم؟
از خودم بپرسم اگه میگم اعتیادم رو پذیرفتم آیا تسلیم در رفتارم دیده میشود؟آیا با راهنمایم صادقم؟آیا بطور مرتب جلسه میروم؟خدمت میکنم؟قدم کار میکنم؟رنجشهایم را تراز میگیرم؟به تازه واردین شماره میدهم؟شماره میگیرم؟ ماسک میزنم؟وقتی در خلوت خودم به این سوالات جواب میدهم میتوانم به خودم بگویم آیا اعتیادم را پذیرفتم یا نه.
گاهی هم آنقدر روی پذیرفتن شعار و مانور میدهم که تَوَهُم میدانم و میتوانم به سراغم میاید و از بهبودیم مراقبت نمیکنم و به دردسر می افتم.
من با پذیرفتن اینکه یک معتاد هستم و بیماری اعتیاد بخشی از وجود من است مشکلی ندارم و آنرا پذیرفتم اما با مسئولیت بعد پذیرش گاهی به مشکل میخورم.
من مسئول بیماری خودم نیستم و شاید بعضی از ابعاد اعتیادم را هیچوقت نتوانم بپذیرم مثلا چرا احساسات و افکار بد دارم چرا وقتی همه چیز خوب است من خوب نیستم یا کجا چگونه و چه زمانی بیماریم عود میکند؟؟ اما مسئولیت رفتار ناشی از اعتیادم با خود من است نه با کس دیگری یا خداوند.
من وقتی از درون میپذیرم تا حدود زیادی اعتیادم متوقف میشود.
