چيزي كه ما را معتاد كرده بيماري اعتياد است نه موادمخدر و نه رفتارهاي ما بلكه فقط بيماري ما است. چيزي در دورن ما باعث مي شود كه نتوانيم مصرف مواد مخدر را كنترل كنيم. همين »چيز« خاص ما را مستعد مي كند كه در ديگر مراحل زندگي از روي وسوسه و اجبار عمل نمائيم. چه زماني مي توانيم بگوييم كه بيماري ما فعال است؟ وقتي كه در دام وسوسه، اجبار، عادات خودمحورانه و چرخه بي پاياني كه ما را بجائي جز فساد جسمي، رواني، روحاني و احساسي نمي رساند، گرفتار ميشويم.
مدیر انجمن: ناظم‌ها

انكار آن بخش از بيماري است كه به ما مي گويد بيمار نيستيم. وقتي كه ما در مرحله انكار هستيم، قادر به درك واقعيت اعتيادمان نيستيم و سعي مي كنيم تاثيرات آنرا به حداقل برسانيم. ديگران را سرزنش مي كنيم، انتظارات خيلي زيادي از خانواده، دوستان و رؤساي خود داريم. خود را با ديگر معتاداني كه اعتيادشان بدتر از ما بنظر ميرسد، مقايسه ميكنيم يا ممكن است يك نوع ماده مخدر خاص را سرزنش كنيم.
مدیر انجمن: ناظم‌ها

اعتيادمان نهايتاٌ ما را به جائي مي رساند كه ديگر نميتوانيم طبيعت مشكلاتمان را انكار كنيم. همه دروغ ها، تمام توجيه ها و تصورات باطل ما وقتي كه با واقعيت زندگي مان رو در رو ميشويم كنار مي روند و تشخيص مي دهيم كه بدون هيچ اميدي زندگي مي كرده ايم. پي مي بريم كه هيچ دوستي نداريم و آنقدر ارتباط مان با همه چيز قطع شده كه فقط يك رشته روابط قلابي، و تقليدي از عشق و صميميت براي مان باقي مانده است.
مدیر انجمن: ناظم‌ها

به عنوان معتاد ما برخوردمان با كلمه عجز متفاوت است. بعضي از ما تشخيص ميدهيم كه واژه اي پيدا نمي شود كه به اين دقت و سادگي شرايط ما را توصيف كند، و به عجز خود با احساس راحتي و آرامش اعتراف ميكنيم.
مدیر انجمن: ناظم‌ها

قدم يك از ما مي خواهد كه به دو چيز اعتراف كنيم: يكي اينكه در برابر اعتيادمان عاجز هستيم و دوم اينكه زندگي مان غير قابل اداره گرديده است. در واقع اقرار به يكي و رد ديگري ما را تحت فشار زيادي خواهد گذاشت. غير قابل اداره بودن زندگيمان شاهد و مدركي به عجز ماست. غير قابل اداره بودن دو نوع دارد، يكي ظاهري و خارجي كه توسط ديگران نيز ديده ميشود و ديگري دورني و شخصيتي .
مدیر انجمن: ناظم‌ها

بهانه يا دست آويز، نقاطي است كه ما در برنامه خود جهت لغزش محفوظ نگه ميداريم. آنها ممكن است برپايه اين فكر كه ما مي توانيم حداقل كنترل را براي خود حفظ كنيم ساخته شوند، مثل اينكه بگوئيم:» بله من ميپذيرم كه ديگر نمي توانم مصرفم را كنترل كنم ولي مي توانم كه مواد بفروشم؟« يا اينكه فكر كنيم مي توانيم دوستي خود را با كساني كه با ما هم مصرف بوده اند يا از آنها مواد ميخريديم، حفظ كنيم . يا ممكن است فكر كنيم يك رشته از اصول برنامه به درد ما نمي خورد. يا ممكن است فكر كنيم كه با يك رشته از وقايع نميتوانيم در حاليكه پاك هستيم روبرو شويم.
مدیر انجمن: ناظم‌ها

تفاوت بزرگي بين قبول كردن و تسليم شدن وجود دارد. قبول كردن احساسي است كه وقتي فهميديم معتاد هستيم به ما دست مي دهد در زماني كه هنوز بهبودي را بعنوان راه حل مشكلات مان نپذيرفته ايم.
مدیر انجمن: ناظم‌ها

مدیر انجمن: ناظم‌ها

مدیر انجمن: ناظم‌ها