۱۳۹۹/۸/۱۶، ۰۹:۳۷ عصر
با سلام....
اولین کار اینستکه ببینم چه انتظار و توقعی از خودم دارم که اگر برآورده شوند آنوقت میتوانم بگویم سلامت عقل پیدا کرده ام؟؟؟
مثلا آیا توقع دارم بواسطه آشنا شدن با اصول NA بصورت یک درمانگر همه را شفا دهم؟؟
هر عملی انجام بدهم که به این باور و یقین برسم که:
من یک انسانم هستم با یکسری قابلیتهای محدود و یکسری ارزشهای انسانی و اینکه من به تکامل کامل نمیرسم ولی میتوانم هر روز یک چیز جدید یاد بگیرم و رو به بهتر شدن در حرکت باشم تا روزیکه زنده ام.
پیدا کردن یک تناسب نسبی بین آنچیزیکه هستم و آنچیزیکه دوست دارم باشم مثلا دنبال این نباشم که فقط با دعا کردن من به سلامت عقل میرسم یا معجزات بزرگی در زندگیم اتفاق میافتد حداقل برای من که اینطور نبود.
باید از برنامه طوری صحبت کنم که برای من قابل اجرا و در دسترس من و دیگران باشد نه کوچکتر از من و نه بزرگتر از من باشد یعنی حرف و عمل م با هم همخوانی داشته باشد یعنی به اندازه ایی که برایم کار کرده.
مثلا داشتن هدف و برنامه ریزی برای رسیدن به آن میتواند برای کسی یک برنامه هفتگی یا ماهیانه باشد ولی برای من سالانه نباید انتظار داشته باشم مثلا با عباس به یک اندازه رشد داشته باشم.
مشارکتهایم بروز باشد.زندگی رو همینطور که هست بپذیرم.از ساعت و زمان و موقعیت درست استفاده کنم آنرا نسوزانم.
نیایم سلامت عقل را در بهبودیم با چیزهایی که بدست آورده ام و یا از دست داده ام بسنجم بلکه ببینم امروز چقدر با دنیای پیرامون خودم به صلح و آشتی رسیده ام.
مثلا آیا فکر میکنم با کارکرد قدمها و سنتها و همه اصول NA و تحصیلات عالیه و خواندن دوهزارتا کتاب متفرقه وووووو دیگر نباید اشتباهی از من سر بزند؟؟؟؟ اگر اینطور است پس معنی واقعی انسانیت و بشریت را نفهمیده ام چون انسان تا آخر عمر جائزالخطاست.
اولین کار اینستکه ببینم چه انتظار و توقعی از خودم دارم که اگر برآورده شوند آنوقت میتوانم بگویم سلامت عقل پیدا کرده ام؟؟؟
مثلا آیا توقع دارم بواسطه آشنا شدن با اصول NA بصورت یک درمانگر همه را شفا دهم؟؟
هر عملی انجام بدهم که به این باور و یقین برسم که:
من یک انسانم هستم با یکسری قابلیتهای محدود و یکسری ارزشهای انسانی و اینکه من به تکامل کامل نمیرسم ولی میتوانم هر روز یک چیز جدید یاد بگیرم و رو به بهتر شدن در حرکت باشم تا روزیکه زنده ام.
پیدا کردن یک تناسب نسبی بین آنچیزیکه هستم و آنچیزیکه دوست دارم باشم مثلا دنبال این نباشم که فقط با دعا کردن من به سلامت عقل میرسم یا معجزات بزرگی در زندگیم اتفاق میافتد حداقل برای من که اینطور نبود.
باید از برنامه طوری صحبت کنم که برای من قابل اجرا و در دسترس من و دیگران باشد نه کوچکتر از من و نه بزرگتر از من باشد یعنی حرف و عمل م با هم همخوانی داشته باشد یعنی به اندازه ایی که برایم کار کرده.
مثلا داشتن هدف و برنامه ریزی برای رسیدن به آن میتواند برای کسی یک برنامه هفتگی یا ماهیانه باشد ولی برای من سالانه نباید انتظار داشته باشم مثلا با عباس به یک اندازه رشد داشته باشم.
مشارکتهایم بروز باشد.زندگی رو همینطور که هست بپذیرم.از ساعت و زمان و موقعیت درست استفاده کنم آنرا نسوزانم.
نیایم سلامت عقل را در بهبودیم با چیزهایی که بدست آورده ام و یا از دست داده ام بسنجم بلکه ببینم امروز چقدر با دنیای پیرامون خودم به صلح و آشتی رسیده ام.
مثلا آیا فکر میکنم با کارکرد قدمها و سنتها و همه اصول NA و تحصیلات عالیه و خواندن دوهزارتا کتاب متفرقه وووووو دیگر نباید اشتباهی از من سر بزند؟؟؟؟ اگر اینطور است پس معنی واقعی انسانیت و بشریت را نفهمیده ام چون انسان تا آخر عمر جائزالخطاست.
