۱۳۹۹/۹/۶، ۰۷:۰۹ عصر
با سلام....
یعنی گاهی من به هیچکس و هیچ چیز دیگری اعتماد ندارم و چون آدم واقع گرایی نیستم بجای توجه کردن تصور میکنم و از روی تصورم عمل میکنم.
مثلا معیار عملکرد من >>>> چگونه،کجا، با چه کسی یا با چه مقدار پول یا با چه ماشینی یا چه خونه ایی وووووهستند و بیرونیات میشود هدایتگر من و اینجا اراده خداوند هیچ نقشی برایم ندارد.
مثلا میخواهم به خودم کمک کنم بجای اینکه بر روی خودم متمرکز شوم و قدمهارو مرور کنم تصور میکنم اگر اینگونه عمل کنم موفق میشوم مثلا در معامله بجای اینکه مشورت کنم با تصور و برداشتم عمل میکنم و به مشکل میخورم.
بجای واقعیت با تصورات زندگی میکنم.انگیزه من بیشتر اثبات خودم است و فقط دنبال پذیرش اجتماعی هستم و همه کارها را برای دیگران انجام میدهم.من خیلی شخصیت پرور هستم بجای اینکه اصولگرا باشم.
مثلا در خودخواهی ،حکومت،سلطه طلبی یا زورگویی شاید همه چیز خوب بنظر برسد ولی دیگرا چه عذابی میکشند را نمیبینم.
اعتیاد و اراده شخصی اول به افکارم میزند بعد به نیَتَم بعد به رفتارهایم ایده های بهبودی باید از دل اصول روحانی بیرو بیاید تا بشود اراده خداوند.
یعنی گاهی من به هیچکس و هیچ چیز دیگری اعتماد ندارم و چون آدم واقع گرایی نیستم بجای توجه کردن تصور میکنم و از روی تصورم عمل میکنم.
مثلا معیار عملکرد من >>>> چگونه،کجا، با چه کسی یا با چه مقدار پول یا با چه ماشینی یا چه خونه ایی وووووهستند و بیرونیات میشود هدایتگر من و اینجا اراده خداوند هیچ نقشی برایم ندارد.
مثلا میخواهم به خودم کمک کنم بجای اینکه بر روی خودم متمرکز شوم و قدمهارو مرور کنم تصور میکنم اگر اینگونه عمل کنم موفق میشوم مثلا در معامله بجای اینکه مشورت کنم با تصور و برداشتم عمل میکنم و به مشکل میخورم.
بجای واقعیت با تصورات زندگی میکنم.انگیزه من بیشتر اثبات خودم است و فقط دنبال پذیرش اجتماعی هستم و همه کارها را برای دیگران انجام میدهم.من خیلی شخصیت پرور هستم بجای اینکه اصولگرا باشم.
مثلا در خودخواهی ،حکومت،سلطه طلبی یا زورگویی شاید همه چیز خوب بنظر برسد ولی دیگرا چه عذابی میکشند را نمیبینم.
اعتیاد و اراده شخصی اول به افکارم میزند بعد به نیَتَم بعد به رفتارهایم ایده های بهبودی باید از دل اصول روحانی بیرو بیاید تا بشود اراده خداوند.
