ابزاری که برای تمرین بهبودی مان بکار می گیریم در تمام مراحل زندگی مان کاربرد دارند. قوۀ تخیل نیز نوعی ابزار است و زمانی که ما به خود اجازه می دهیم رویا داشته باشیم, از قوۀ تخیلمان برای کندو کاو قلب هایمان استفاده می جوییم. مشاهدۀ آنچه که واقعأ باورداریم, آنچه که می خواهیم و آنچه که هستیم می تواند موجب ترس مان شود. با تمرین دعا و مراقبه یاد می گیریم به صدای درونی خویش گوش فرا دهیم و زمانی که چیزی برایمان حقیقی است, آن را شناسایی کنیم. آنهایی که مورد اعتمادمان هستند کمک می کنند حقیقت درونی خویش را از صدای تحریک کنندۀ اجبار, تمیز دهیم. تصمیماتی که می گیریم از خواسته هایمان نشأت می گیرند دقیقأ مانند پاک ماندن. یکی از اعضا سؤال کرد: "ما همه به تازه واردها می گوییم لباس رزم را به تن کن, حضورداشته باش و هرچه درتوان داری به NAاهدا کن. پس چرا نباید همین کار را درسایر موارد زندگی ام به کار بگیرم؟". آموختن اینکه رویا داشته باشیم حائز اهمیت است اما چنین کاری روال معمولی زندگی نیست. داشتن تمایل بدون اقدام به عمل توهمی بیش نیست. داشتن ایمان به نیرویی برتر با داشتن ایمان به خودمان کاملأ فرق می کند. بعضی از ما مدت زیادی زمان نیازداریم تا به این باور برسیم که می توانیم در دنیا و به نحوی که به اهداف بزرگ جامعه کمک کند سهیم باشیم و نقشی که ایفا می کنیم مطابق با ارزشها و اهدافمان باشد. برخی از ما این را درستکاری می دانیم اما قدم ششم آن را شخصیت می نامد. بدون توجه به نامی که به آن می دهیم, چنین طرز رفتاری, نظمی است که شالودۀ بلوغ درحال رشدمان می باشد. دربین اصول برنامه, شاید اصل خود نظمی طرفدار زیادی نداشته باشد. تقریبأ از همان اولین روز پاکی مان ما راجع به تعهد صحبت می کنیم. متعهد می شویم که حضور داشته باشیم, تا جلسۀ بعد پاکی خود را حفظ کنیم و قبل از اینکه مواد مخدر روی بیاوریم به کسی تلفن بزنیم. مسئولیت پذیربودن درقبال تعهدات مان به خود نظمی نیاز دارد و این مهارتی است که با تمرین مستمر, گسترش پیدا می کند. اکثر ما در حالت طبیعی چنین مهارتی را بدست نمیاوریم اما با به تعویق انداختن لذت های آنی, به ما کمک می شود تا به اهداف درازمدت مان دست یابیم. خود نظمی با نیروی اراده و یا ارادۀ شخصی تفاوت دارد زیرا ما در طی آن تلاش نمی کنیم تا خود را مجبور به تغییر کنیم, بلکه درحال تغییر رابطه مان با خودمان خواهیم بود. هرچه بیشتر به فرایند اعتماد کنیم, تمایل بیشتری برای تمرین خودنظمی خواهیم داشت. یکی از اعضا اینطور مشارکت کرد: " من به لطف خداوند و همچنین یک ثابت قدمی لجوجانه, به جایگاه فعلی ام دست یافتم". هنگامی که خودنظمی و ایمان درکنارهم قرارمی گیرند, ما به تدریج به کسانی که آرزو می کردیم باشیم, تبدیل می شویم. شاید استعداد و علاقه به صورتی طبیعی درما ظاهر شوند اما کسب مهارت به تمرین نیاز دارد. یکی از چالش ها در این رابطه گسترش تمرکز و انرژی لازم برای ادامۀ کار بوده و دیگری دادن اجازۀ ریسک برداشتن به خودمان می باشد. مقابله با خلاقیت خودمان و نظم دادن به آن درراستای بوجود آوردن آنچه که می خواهیم, به شهامت نیاز دارد. یکی از اعضا اینطور مشارکت کرد: "فکر نمی کنم آزادی درونی مورد نظر را برای انجام کارهای بیرونی که توانش را دارم, دراختیار داشته باشم. من بدان به عنوان یک آزادی که می خواهم در آینده کسب کنم, می نگرم". داشتن آگاهی به منزلۀ کنترل نمی باشد. ما صرفأ بخاطر اینکه نقائص مان را می بینیم, از آنها رها نمی شویم. آگاهی به ما امید و جهت می دهد که آن می تواند دربعضی اوقات نیروی محرکه ای برای اقدام بعمل مان بوده و دربرخی موارد تنها به منتظربودن خلاصه شود. وقتی نمی توانیم راه خود را ازمیان یک نقص و یا یک مانع پیدا کنیم, دلیل آن اغلب این است که اول باید کارهای دیگری را انجام دهیم. خویشتن پذیری قوۀ تخیل مان را آزاد می سازد. کارکرد قدم جبران خسارت به ما اجازه می دهد درمقابل موفقیت مان احساس ارزشمندی کنیم. هر یک ا ز ما جواب سؤال هایمان را در جای متفاوتی پیدا می کنیم و شاید تنها پس از یافتن پاسخ سؤالهایمان متوجه آنها گردیم. انجام کارهای بهبودی ما را به طرقی آزاد می سازد که اصلأ تصورش را نمی کردیم و تنها با تجربۀ آزادی است که متوجه می شویم درگذشته تا چه حد دربند بوده ایم. اهداف آرزوهایی هستند که درراستای دستیابی بدانها از خود اقدام بعمل نشان می دهیم. زمانی که اهداف مان را به قدم های کوچک تری تقسیم می کنیم کارهای مورد نیاز را بهتر درک نموده و راحت تر می توانیم پیشرفت مان را ارزیابی کنیم. به هر حال ما یکی دو چیز راجع به انجام کارها بصورت قدم به قدم یادگرفته ایم! تعیین اهدافی که قابل دسترسی هستند و بزرگداشت نقاط عطف و مهم, اجازه می دهد پیشرفت مان را ببینیم و لحظه هایی را برایمان فراهم می کند که طی آنها خود را ارزیابی نموده و ببینیم کجا هستیم و به کجا می رویم.
بهبودی فرآیندی است که در زندگی ما تغییر ایجاد میکند اگر قرار است به رشد خود به سوی آزادی ادامه دهیم، به این تغییر احتیاج داریم وقتی دیگران به کمبودهای ما اشاره میکنند باید روشنبین باقی بمانیم چراکه آنها فرصتهایی را جهت رشد و تغییر برای ما آشکار میکنند عکسالعمل تدافعی، توانایی ما را در استفاده از کمکی که آنها به ما ارائه میدهندمحدود میکند رها شدن از حالتهای تدافعی، دروازه رشد، تغییر و آزادی جدید را میگشاید
هر یک از روزها در فرآیند بهبودی، فرصتی را برای رشدوتغییر بیشتر به ارمغان میآوردهر چه بیشتر یاد میگیریم از تغییر با ذهنی روشن و قلبی گشوده استقبال کنیم،بیشتر رشد خواهیم کرد و در بهبودی خودراحتتر خواهیم بود
فقط برای امروز: از هر فرصتی برای رشد با روشن‌بینی استقبال میکنم.
نیروی برتر ما، در قدم پنجم، همراه ما خواهد بود. ما کمک لازم را دریافت کرده و آزادی رویارویی با خود و یک انسان دیگر را خواهیم داشت. برای ما اقرار به چگونگی دقیق خطاهای‌مان نزد نیروی برترمان، ضروری به نظر نمی‌رسید و دلیل می‌آوردیم که "خدا همه چیز را خودش می‌داند." با آنکه او همه چیز را می‌داند، اما اقرار باید از زبان خود ما باشد، تا موثر واقع شود. قدم پنجم فقط بازخوانی قدم چهارم نیست.
ما سالها از توجه به چهره واقعی خود اجتناب می‌کردیم. از خودمان خجالت می‌کشیدیم و خودرا از بقیه دنیا جدا می‌دانستیم. اکنون که قسمت شرم‌آور زندگی خودرا به بند کشیده‌ایم، میتوانیم با اقرار و روبرو شدن با آن، زندگی خودمان را از لوث وجودش پاک کنیم. غم‌انگیز است اگر تمام آنها را بنویسیم و بعد به داخل کشوی میز بیندازیم. این نقص‌ها، در تاریکی رشد میکنند و در پرتو نور می‌میرند.
?"کتاب پایه
![[تصویر: index.jpg]](https://www.uplooder.net/img/image/18/63d9b084adc4dc3d1efb54252b8d2eb6/index.jpg)