سوال 42 : آیا بیماریم را با تمام گستردگی اش پذیرفته ام ؟

[Essi.toobchi]

وسوسه ,اجبار,عادت خودمحورانه .
تاوقتی که درشرایط قرارنگرفته ام نمیتوانم بگویم که ابعادبیماری را پذیرفته ام .پذیرش من درمورد رفتاروپذیرفتن اعتماد دیگران نسبت به من است.کامل یعنی مداوم بودن (دائم روی بیماریم کارکند)
موقعی که دربیماریم گیرمیکنم نپذیرفته ام
وقتی که بهانه ودست آویزمیاورم ,
هرکجا که زندگی غیرقابل اداره میشود.هرکجاکه نسبت به اصولم کم می آورم ,قایم شدن پیش رهجو,راهنما,کار,استفاده نادرست ازاصول برنامه وبرای استفاده ازبیماری یعنی نپذیرفتن.
اولین قدم برای پذیرفتن هرچیزی,شناخت واقرارمیباشد.
اقراربه حاشیه های زندگی یعنی پذیرفتن ابعادبیماری.
وقتی نپذیرم ,باورمن نسبت به نیروی برترکاهش پیدا میکند.
نواقصم راپشت پرده انکارنگه میدارم.همیشه ازمقایسه با دیگران استفاده میکنم.وقتی سه بعد بیماری را شارژ نگه میدارم,کاملا پذیرفته ام,عاجزعمل میکنم ومشورت میکنم.منظورپذیرش کامل یعنی پرهیزکامل ازهرگونه نقص بیماری من که امروز جسم وروح وروان مرا آزارمیدهد.
اقرارامروز من ازروی بیماری صورت میگیرد.وهرموقع به ضررمن است,اقرارنمیکنم.
گاهی اوقات به بیماری به سر میبرم ولی فکر میکنم درخدمت هستم .مثال مخ زنی درمورد خدمت کردن وخراب کردن دیگران.